Drie Vrouwen, de nieuwe film van Ida Does wordt 8 maart, internationale vrouwendag, vertoond in Pakhuis De Zwijger. Mapping Slavery is mede-organisator. De belangstelling is groot, mocht het uitverkocht zijn, ga dan voor de film naar het Filmhuis Den Haag.

De drie hoofdpersonen uit de film zijn aanwezig in De Zwijger op 8 maart en nemen samen met Glenn Helberg en moderator Ernestine Comvalius deel aan het nagesprek. Het is de Amsterdamse première van de film.

Door de Haagse première, kan ik de film met recht van harte aanbevelen. Het is een mooie én informatieve film, die het beeld heel sterk voor zich laat spreken. De kunstzinnige elementen maken het visueel af. De film is verrijkt met animaties, cellomuziek, dans, het lied Kofi kepi na bon en de zang en rituelen van winti-priesteres Marian Markelo.

De film volgt onderzoeker en curator Valika Smeulders die tijdens een wandeling vertelt over sporen van slavernij in Den Haag. We zien een rondleiding door Marian Markelo langs de portretten van Sideron, Cupido en andere zwarte bedienden die als kind cadeau waren gedaan in het Haags Historisch Museum. En we volgen de zoektocht naar voorouders van Ellen-Rose Kambel en de ontmoeting met de nazaten van de familie die haar voorouders tot hun bezit rekenden: de familie Charbon. Naast een grachtenpand in Amsterdam bezat de familie Charbon van 1791 tot 1917ook een buitenhuis in Sassenheim op de plek waar nu Park Rusthoff is. Met het aanbieden van een bord van Crappahout, dat verwijst naar de plantage Crappahoek in Suriname wil Ellen-Rose laten zien hoe een mooi park in Nederland mede door de arbeid en uitbuiting van haar voorouders werd aangelegd. Sassenheim is daarmee de eerste plaats in Nederland waar die specifieke erkenning van de opbrengst van slavernij aan de rijkdom van een Nederlandse familie en de erfenis van die rijkdom in de publieke ruimte wordt herinnerd. Zie hier een reportage in de lokale krant over dat moment.

Dit is een van de hoogtepunten van de film, waar regisseur Ida ons inhoudelijk en met actie op heeft voorbereid. Knap hoe zij drie zulke boeiende vrouwen in zo’n kort bestek hun verhaal laat vertellen en zo een mozaïek van de verwerking slavernijgeschiedenis te bieden.

Naast deze drie passeert ook het tamelijk onbekende maar indrukwekkende historische verhaal van One-Tété Lokhay de revue. Zij vluchtte uit slavernij op St Maarten, de bergen in. Het verhaal gaat daar nog steeds dat als je een rookpluim in de bergen ziet, men aan haar denkt. Met de prachtige dans in de sneeuw op het Haagse Binnenhof van  Juna Leocaria op blote voeten en een citaat van de Amerikaanse burgerrechtenactiviste Rosa Parks eindigt de film.